Umutlarımız iyi, olumlu, yapıcı fakat sadece umut...
Ama yaşananlar neredeyse tümüyle olumsuz fakat GERÇEK...
Peki 1999 yılı da bir yığın OLUMLU UMUT ve bir yığın OLUMSUZ GERÇEK ile mi dolu geçecek?

Bunun yanıtını, yarınlarını kendi elleri ve emekleri ile kurmak için çaba harcayanlarla, umutlarının gerçekleşmesini BİRİLERİNDEN BEKLEYENLERİN tutumu gösterecektir.

Sınıf bilincimiz, “HAK VERİLMEZ, ALINIR” gerçeğini beyinlerimize kazıdığına göre, biz umutlarımızı nasıl gerçeğe dönüştürebiliriz?
İÇİNDE OLARAK, KATILARAK, EMEK VEREREK VE SAHİP ÇIKARAK! Yani işi ŞANSA, TESADÜFE bırakmadan...
Yani yağmurun yağacağına umudu yitirmeden fakat su kanalını açmaktan da vazgeçmeden...
Bu, sözü eyleme, eylemi başarıya, başarıyı kazanıma dönüştürmenin yoludur.

Böyle olmadığı sürece, demokrasiye ekmek kadar ihtiyacı bulunan emekçi kitlelere elbette kimse demokrasi sunmayacaktır.
Böyle olmadığı sürece, elbette işgüvencesi talebimiz Meclis raflarında unutulacaktır.
Ve böyle olmadığı sürece, bizler oyumuzun kıymetini iyi bilemezsek, kendi çıkarlarımızı unutur duygularımıza yenilirsek, 1999 yılında yapılacak olan genel ve yerel seçimlerden emekçiler için olumlu sonuçlar doğmasını hiç kimse beklememelidir.

Ve biz de bol umut dağıtmak, bol iyi dilekler dilemek, bol pembe tablolar çizmek yani sadece ummak yerine, küçük ama somut bir adım atmayı tercih ediyoruz.

Somut ve küçük bir ileri adım yani küçük bir kazanım için;
önce İSTEMEK gerekiyor.
İstemek yetmez, ADIM ATMAK gerekir.
Adımların ise titrek değil, KARARLI olması gerekir.
Her adımın RİSKİ olsa bile RİSKİ GÖZE ALMAK gerekir.
Riski göze almak, BEDELİNİ ÖDEMEYE HAZIR OLMAKTIR.
Bedel ödemek; EMEK VERMEK, uğrunda TER DÖKMEKTİR.
Ter dökülerek kazanılan, KUTSALDIR, sahip çıkılır.

KOLAY ALAMAZLAR...